काठमाडौं, भदाै ९

हिन्दू धर्मावलम्बी महिलाको महान् चाड हरितालिका तीज नजिकिँदै छ । तीज नजिकिएसँगै महिलाहरु रातो सारी लगाएर, गरगहना पहिरिएर दर खान हिँडेको बाटोमा छ्याप्छ्याप्ती देखिन्छ । तीजको कार्यक्रमले पार्टी प्यालेस पनि प्याक छन् । यता, होटल र रेष्टुरेण्टमा पनि तीज कार्यक्रमको आयोजना गर्न थालिएको छ । राजनीतिक दलहरुले पनि तीजको कार्यक्रम आयोजना गरिरहेका छन् । हुन त यस्तो कार्यक्रमको आयोजना गर्न सक्ने र तीजको नाममा विकृति फैलाउने नेताका श्रीमती, सरकारी जागिरेका श्रीमती, व्यापारीका श्रीमती, महिला अधिकारकर्मी भनाउँदाहरु र नागरिक अभियन्ता रहेका छन् । गरिबलाई के को तीज । भए खायो, नभए चुप लाग्यो । पछिल्लो समय तीजमा खर्चिला र तडकभडक कार्यक्रमको आयोजना गर्ने क्रम बढेको छ । तीजमा शरीर देखाउने त ‘ट्रेण्ड’ नै बनिसकेको छ । यता, गहना प्रदर्शन गर्ने चाड बनेको छ, तीज । महिलाहरुले तीजमा आफूसँग भएको गहना ‘सो–अफ’ गर्छन् ।

रमाइलोको नाममा मादक पदार्थ सेवन गर्ने, लाखौं रुपैयाँ उडाउने, होहल्ला गर्नेलगायत उच्छृङ्खल क्रियाकलाप गर्ने प्रवृत्ति केही वर्षदेखि बढ्दो छ । जसका कारण तीज पर्वको परम्परा र महत्व नै मेटिँदै गएको छ । तीज महिलाको पर्व हो । तर, पुरुषहरुले पनि तीज मनाउन थालेका छन् ।
महिलाहरु नाँचिरहको ठाउँमा गएर पुरुषहरु पनि नाँचिरहेको देखिन्छ । कतिपयले भीडको फाइदा उठाएर महिलाको शरीर छुन खोज्छन् । तीज पर्वलाई लक्षित गरी बजारमा थुप्रै गीत आएको छ । तर, ती गीत सुन्न पनि महामुश्किल छ । हेर्न त परको कुरा । फोहोरी, अपाच्य शब्दको प्रयोग र बेतिथि फैलाउने सिनहरु तीज गीतमा देख्न सकिन्छ । आफू चर्चामा आउन कलाकारहरुले छाडा गीत गाइदिन्छन् । हेर्नै नसकिने सिनहरु गरिरहेका छन् । आफूले गर्दा समाजमा कस्तो प्रभाव पर्छ ? कलाकारहरुलाई मतलब छैन् । उनीहरुलाई जसरी हुन्छ, चर्चामा आउन परेको छ, पैसा कमाउन परेको छ । ऐनकानुनको धज्जी उडाउने कलाकारलाई थितिमा ल्याउन सरकारले पनि उचित कदम चालेको छैन् ।

कलाकारहरु समाजमा विकृति फैलाइरहेका छन्, सरकार टुलुटुलु रमिता हेरिरहेको छ । मान्छे पदमा पुगेर मात्र हुँदैन् भन्ने पुष्ट्याइँ देशका प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीबाट हुन्छ । प्रधानमन्त्रीजस्तो हैसियतका व्यक्ति महिलाले मनाउने तीज कार्यक्रममा जानुलाई समाजले के भन्ने ? कुन कुरा गलत कुन सही ? नेपालीले यो कहिले नछुट्याउन नसक्ने भए । देशमा गरिबी छ । कतिपयले दैनिक दुई छाक खान पाएका छैनन् । आज पनि कतिपय ठाउँमा पुल बन्न सकेको छैन् । अस्पताल छैन् । कापीकलम नहुँदा बालबालिका पढ्नबाट वञ्चित भएका छन् । तर, यतातिर कसैको नजर जाँदैन् । उत्ताउलो लुगा लगाएर, लाखौं रुपैयाँ खर्चिएर समाज भड्काउने कार्यक्रम गर्न पैसा हुनेहरुलाई कसैलाई सहयोग गर्नुपरे दाँतबाट पसिना छुट्छ । जो व्यक्ति समाजलाई सही बाटोमा लैजान सक्छ, अर्काको जिन्दगीमा उज्यालो छर्न सक्छ, ऊ नै महान् व्यक्ति हो । मैनबत्ती आफू बल्छ, समाजमा उज्यालो छर्छ, मान्छे पनि त्यस्तै हुनुपर्छ ।

बाढीले धेरै जिल्लामा क्षति पुर्याएको छ । त्यहाँ राहत पुगेको छैन् । त्यहाँका जनता भोकभोकै छन् । खाने अन्न छैन् । महिना दिन अगाडिदेखि तीजको कार्यक्रम गरेर फोगट्टे खर्च गर्नुभन्दा यी पीडितलाई सहयोग गरिदिएको भए, उनीहरुलाई कति राहत हुन्थ्यो । सडक छेउछाउ, मठमन्दिरमा माग्न बसेको हामी त्यतिकै देख्छौं । घरघरमा माग्न आउनेको संख्या पनि उत्तिकै छ । मृर्गौला, क्यान्सरलगायत रोगका पीडितहरुले उपचार पाउन सकेका छैनन् । खान नपाउँदा धेरै दिनदिनै भोकभोकै सुत्छन् । गरिबको जीऊमा एक जोर लुगा छैन्, खुट्टामा चप्पल । तर, केही दलाल र भ्रष्टाचारीहरुले मोजमस्ती गरिरहेका छन् । तीज मनाउन खर्चिएको पैसा गरिब मारेर आएकै न हो । राजनीतिक दलका नेता र सरकारी कर्मचारी भ्रष्टाचार गर्छन् । तिनका श्रीमती लगेर तीज मनाउने नाममा उडाउँछन् । व्यापारीहरु उपभोक्ता ठग्छन् । उनीहरुका श्रीमतीले लगेर नाँचेर पैसा उडाइरहेका छन् । देशमा गरिब र धनीको खाडल बढ्दै गएको छ ।

गरिबहरु झनझन् गरिब बन्दै गएका छन् । शोषक, सामान्ती, दलालीहरु गरिबको रगत चुसेर मोटाउँदै गएका छन् । जनताले तिरेको कर यिनीहरुले झ्याम्म बनाए । सरकारी जग्गा दर्ता गरेर व्यक्तिगत सम्पत्ति जोडे । राजनीति परिवर्तन गर्ने गरिब, अहिले मर्नुपर्ने पनि गरिब । आहा सरकार ! तिम्रो यो योगदानलाई कसरी वर्णन गर्नु । गरिबको लागि लोकतन्त्र नै आएको छैन् । लोकतन्त्र त भ्रष्टाचार, शोषकी, सामान्तीका लागि आएको हो । हुने–खानेहरु तीज आउनुभन्दा महिनौं अगाडिदेखि दर खान्छन् । तर, गरिबहरु त तीजको अघिल्लो दिन पनि भोकै सुत्छन् । देशका नेतृत्वकर्ता पनि त्यस्तै भए । जनप्रतिनिधिहरु सार्वजनिक काम गर्दैनन् । बरु, यस्ता कार्यक्रम गरेर पैसा उडाउँछन् । अपराध गरेर कमाउने अनि मोजमस्ती गरेर सकाउने । त्यो पैसाले कतै पुल बनाइदिए, कतै अस्पताल बनाइदिए, कतै आश्रम बनाइदिए, प्रहरी चौकी बनाइदिए, अपराध त कम हुन्थ्यो होला नि । जनताले हेर्ने नजर पनि फेरिन्थ्यो । भन्ने बेला हामी समाजसेवी, तर वास्तवमा हुन् भ्रष्टाचारी ।

सरकारले हुनेसँग लिने हो, नहुनेलाई दिने हो । हुनेबाट कर लिऔं, नहुनेलाई उपचार दिऔं । खान दिऔं । तर, देशको प्रधानमन्त्रीसँग केही योजना नै छैन् । हुन त ‘माफिया’ को सोच कति नै हुन्छ र ? नेपाली घमण्डी बन्दै गएका छन् । उनीहरुमा मानवीयता हराउँदै गएको छ । दुई आनामा घर बनाउने अनि मजस्तो धनी कोही छैन् भन्ने सोच्नेहरु बढ्दै गएका छन् । मेरो जति शैक्षिक योग्यता कसैसँग छैन् भन्नेको संख्या बढ्दै गएको छ । त्यसो त उनीहरुको पढाइ समाजमा के काम लाग्यो ? समाजले के उपलब्धि हासिल गर्यो ? पढेर मात्र हुँदैन्, समाजका लागि केही गरेर देखाउन सक्नुपर्छ ।
ऊसँग भएको ज्ञान अरुलाई काम लाग्दैन् भने त्यसलाई कुन आधारमा ज्ञान भन्ने ? कसैसँग पैसा छ । तर, भोको पेट माग्दै आएकालाई केही गर्न सक्दैनन् भने उसको पैसा के पैसा । कसैलाई दिनुपर्यो भने नेपालीहरु रित्तो हुन्छन्, तर समाजमा विकृति फैलाउन उनीहरुसँग पैसै–पैसा हुन्छ ।

फोगट्टेको खर्च गर्न नेपाली जति अग्रसर सायदै कोही होला । समाज कता गइरहेको छ ? सरोकारवालालाई थाहा छैन् । समाज बिग्रिँदै गएको छ, सरकार हात बाँधेर बसेको छ । समाजप्रति सरकार अलिकति पनि जिम्मेवार देखिँदैन् । नागरिकलाई सचेत बनाऔं भन्नेमा सरकारको ध्यान नै छैन् ।
प्रधानमन्त्रीलाई हावादारी गफ गर्न भ्याइनभ्याइ छ मन्त्रीहरुलाई पद सम्हाल्न मुश्किल छ । समाज के हेर्छन् । सरकारी कर्मचारी भ्रष्टाचार गर्नमै ध्याउन्न छन्, समाजलाई के हेर्न भ्याउथें । अबको अवस्था एकदमै जोखिमपूर्ण हुने देखिन्छ । पैसा हुने गहना प्रदर्शन गर्छन्, नहुनेहरु लुट्न जान्छन् ।
कि आफू मर्छन्, कि अरुलाई मार्छन् । समाज र जनतालाई सुधार्ने हो, बिगार्ने होइन्, प्रधानमन्त्रीज्यू । आफैं समाज बिगार्नतर्फ नलाग्नुस् ।
अनुसा थापा
भक्तपुर